zondag
Blijf op de hoogte en volg Annemieke, Caro, Marieke en Gerrion
24 Oktober 2016 | Aruba, Noord
De eerste lange dag in/op dushi terra.
Na een goede nacht mocht ik van mezelf pas uit bed als het licht was. Dus om half zeven zat ik op de bank. Even later volgde Caro en al vlot daarna Gerrion en Marieke. De laatste tot onze verbazing, maar ze was wakker geworden van ons gemorrel met de voordeursleutel, want we kregen met geen mogelijkheid het slot open.
Ik geloof dat het Gerrion uiteindelijk lukte. Heerlijk voor ons huisje op de veranda gezeten vanaf zeven uur 's morgens. Geen idee of de buren last van ons hadden, maar we genoten van de betrekkelijke koelte, omdat de zon nog net niet over de huisjes heen kwam.
Ondertussen aten we en kleedden we ons in bikini en strandjurkje.
Toen we klaar waren om te gaan, hadden we het gevoel dat we al een halve dag aan het lummelen waren en het was nog maar half 10! Zalig!
Ineens hoorden we een telefoongeluid. Ooh! Mijn alarm! riep Caro. Zij had de vorige avond gedacht dat ze nu toch echt wel wakker zou moeten worden. Meteen volgde het alarm van Marieke, wellicht heeft ze het deze vakantie nog eens echt nodig.
Op naar het strand. De kortste weg naar Palm Beach. We parkeerden de auto bij een restaurant en liepen het laatste stukje. Er waren wel veel mensen en auto's, er bleek een triatlon parcours te zijn. Vlak voor het strand liepen we ze ook nog nietsvermoedend in de weg, omdat ze daar in twee richtingen gingen.
Op het strand lekker een grote rieten parasol met ligbedden gehuurd en meteen de zee ingedoken, want het was warm, heel warm. Marieke vleide zich op een ligbed in de schaduw.
In het water roken we een vieze geur van rotte eieren, zwavelgeur, bedachten we. De zee zag er echter mooi turquoise uit. Mijn zilveren ring was ineens bruin, heel vreemd. Later hoorden we van Edwin dat er door orkaan Mathew heel veel is aangespoeld, waaronder zeewier, maar ook allerlei spul wat rond het eiland op de bodem ligt. Het gaat wel weer weg.
Het werd tijd voor cocktails, dus we gingen even shoppen voor strandjurkjes en belandden op het terras van het Hilton. Daar zaten volgens ons voornamelijk Amerikanen. We kregen tot onze afschuw de cocktails geserveerd in een plastic bekertje! Die vonden we niet een foto waard en zelfs de smaak van de pinacolada liet te wensen over. Maar dat mocht de pret niet drukken en de hummus dip met heerlijk warm pitabrood smaakte voortreffelijk.
Nog even naar het strand en toen was het al weer tijd om naar huis te gaan, want om 4 uur waren we uitgenodigd bij Edwin en Dynia op de bbq.
Allemaal douchen en haar doen en debatteren over welke jurk en welke schoenen we aan moesten, kortom; het gebruikelijke, zeer nuttige vrouwen-onder-elkaarritueel.
Ondertussen ging een van de wc's kapot. Ik til de deksel van de spoelbak en zag dat de vlotter was afgebroken, lekker handig.
Voordat we gingen wilden we nog even een foto van ons allemaal, nu we er nog uitzagen om door een ringetje te halen
Na een goede nacht mocht ik van mezelf pas uit bed als het licht was. Dus om half zeven zat ik op de bank. Even later volgde Caro en al vlot daarna Gerrion en Marieke. De laatste tot onze verbazing, maar ze was wakker geworden van ons gemorrel met de voordeursleutel, want we kregen met geen mogelijkheid het slot open.
Ik geloof dat het Gerrion uiteindelijk lukte. Heerlijk voor ons huisje op de veranda gezeten vanaf zeven uur 's morgens. Geen idee of de buren last van ons hadden, maar we genoten van de betrekkelijke koelte, omdat de zon nog net niet over de huisjes heen kwam.
Ondertussen aten we en kleedden we ons in bikini en strandjurkje.
Toen we klaar waren om te gaan, hadden we het gevoel dat we al een halve dag aan het lummelen waren en het was nog maar half 10! Zalig!
Ineens hoorden we een telefoongeluid. Ooh! Mijn alarm! riep Caro. Zij had de vorige avond gedacht dat ze nu toch echt wel wakker zou moeten worden. Meteen volgde het alarm van Marieke, wellicht heeft ze het deze vakantie nog eens echt nodig.
Op naar het strand. De kortste weg naar Palm Beach. We parkeerden de auto bij een restaurant en liepen het laatste stukje. Er waren wel veel mensen en auto's, er bleek een triatlon parcours te zijn. Vlak voor het strand liepen we ze ook nog nietsvermoedend in de weg, omdat ze daar in twee richtingen gingen.
Op het strand lekker een grote rieten parasol met ligbedden gehuurd en meteen de zee ingedoken, want het was warm, heel warm. Marieke vleide zich op een ligbed in de schaduw.
In het water roken we een vieze geur van rotte eieren, zwavelgeur, bedachten we. De zee zag er echter mooi turquoise uit. Mijn zilveren ring was ineens bruin, heel vreemd. Later hoorden we van Edwin dat er door orkaan Mathew heel veel is aangespoeld, waaronder zeewier, maar ook allerlei spul wat rond het eiland op de bodem ligt. Het gaat wel weer weg.
Het werd tijd voor cocktails, dus we gingen even shoppen voor strandjurkjes en belandden op het terras van het Hilton. Daar zaten volgens ons voornamelijk Amerikanen. We kregen tot onze afschuw de cocktails geserveerd in een plastic bekertje! Die vonden we niet een foto waard en zelfs de smaak van de pinacolada liet te wensen over. Maar dat mocht de pret niet drukken en de hummus dip met heerlijk warm pitabrood smaakte voortreffelijk.
Nog even naar het strand en toen was het al weer tijd om naar huis te gaan, want om 4 uur waren we uitgenodigd bij Edwin en Dynia op de bbq.
Allemaal douchen en haar doen en debatteren over welke jurk en welke schoenen we aan moesten, kortom; het gebruikelijke, zeer nuttige vrouwen-onder-elkaarritueel.
Ondertussen ging een van de wc's kapot. Ik til de deksel van de spoelbak en zag dat de vlotter was afgebroken, lekker handig.
Voordat we gingen wilden we nog even een foto van ons allemaal, nu we er nog uitzagen om door een ringetje te halen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
